در قواعد اینکوترمز 2010، الف3 مربوط به CIF و CIP این تعهد را به دوش فروشنده می‌گذاشت تا به هزینه خود بیمه محموله را که حداقل پوشش پیش‌بینی‌شده در قواعد «ج» شروط محموله‌ای انستیتوی بیمه‌گران لندن (اتحادیه بازارهای لویدز/اتحادیه بین‌المللی تعهدگران) یا هر شرط مشابه دیگری را فراهم می‌ساخت، تدارک بیند. شروط محموله‌ای انستیتو بیمه‌گران لندن (شرط C) برای تعدادی از ریسک‌ها پوشش ارائه می‌داد که مشروط بود به مستثنیات مربوط به اقلام. از طرف دیگر شروط محموله‌ای انستیتوی بیمه‌گران لندن (A) تمام ریسک‌ها را، مجدداً مشروط به مستثنیات مربوط به اقلام، پوشش می‌دهد. در جریان مشاوره‌هایی که به قواعد اینکوترمز 2020 منجر شد این مورد مطرح شد که از شروط محموله‌ای بیمه‌گران لندن (C) به شروط (A) برویم و به این وسیله پوشش خریداری شده به وسیله فروشنده را به نفع خریدار افزایش دهیم. این امر به این می‌انجامد که حق بیمه بیشتری پرداخت شود. حالت مخالف آن، یعنی ماندن در شروط محموله‌ای بیمه‌گران لندن (C) نیز به شدت به‌خصوص از طرف کسانی که در تجارت دریایی کالاها دخالت داشتند پیشنهاد می‌شد. بعد از بحث قابل ملاحظه در درون گروه تهیه‌کننده پیش‌نویس و خارج از آن، نتیجه این شد که در قاعده اینکوترمز CIF و قاعده اینکوترمز CIP، حداقل پوشش بیمه‌ای متفاوتی قائل شویم. مورد CIF که بسیار محتمل‌تر است در تجارت دریایی کالاها مورد استفاده قرار گیرد، وضعیت موجود حفظ شد که در آن شروط محموله‌ای انستیتوی بیمه‌گران لندن (C) را به عنوان وضعیت پیش فرض تلقی کنیم، اگرچه البته طرف‌ها آزاد بودند پوشش بیشتری بخواهند.